Margaret
Rano podczas śniadania
zostałam wezwana przez mojego dowódcę klanu. Nienawidzę tego momentu ze
względu na to, że w mojej głowie niespodziewanie rozbrzmiewa władczy
głos. Jest to sytuacja dyskomfortowa, przez co nie znoszę komunikowania
się w ten sposób. Z czasem jednak zastanawiam się, czy powinnam się
radować z tego względu, czy też niepokoić. Otóż dowódca klanu mógł się
tak porozumieć tylko i wyłącznie z najbardziej zaufanymi wampirami,które
były jego podopiecznymi, a zarazem najbardziej dominującymi i
najstarszymi wybrankami. Zostałam wezwana, toteż rzuciłam wszystko i
ruszyłam samochodem do siedziby Aleca. Ten mężczyzna liczył sobie tysiąc
sto dwadzieścia cztery lata i przeszedł już niejedną wojnę oraz
niejeden konflikt w wyniku którego utraciliśmy zbyt dużą liczbę naszych
pobratymców. W tym roku minie dokładnie pięćset lat od czasu, kiedy to
właśnie on przemienił mnie w tego, kim jestem dzisiaj. Z roku na rok
stawałam się coraz bardziej silna. Moje umiejętności zaczęły wykraczać
ponad przeciętną spotykaną wśród wampirów. Przez te pięć stuleci
zdołałam zdobyć szacunek wśród innych klanów, ponieważ mężnie stawałam
do walki w obronie moich braci. Wojny między klanami zdarzały się dość
często, ponieważ mój dowódca nie należy do najrozsądniejszych. Z tego
powodu przez długi czas nie było wiosny, w której ktokolwiek nie
przypuściłby ataku na nasze terytorium. W ubiegłym roku klan władający w
Missouli przekroczył granicę, w wyniku której został pojmany, brutalnie
torturowany oraz zamordowany jeden z naszych braci. Przez lato tropiłam
każdą poczwarę, która wypełzła zza ich granic. Udało mi się dorwać
wampiry, którym odpłaciłam się pięknym za nadobne. Wśród naszego klanu
miałam braci, tworzących wraz ze mną tzw. "Grupę Śmierci". To właśnie
przyjaciele pomogli mi wykorzystać sytuację, aby odpłacić się za śmierć
Carla. Wieści szybko się rozniosły po pozostałej części wampirów i od
tamtego czasu nikt nie odważył się zbliżyć do naszej bandy. Wszyscy
odczuliśmy ulgę, ponieważ w wyniku ciągłych wojen nasza liczebność
spadła. Staraliśmy się poszerzać nasze szeregi, lecz nowo narodzonym
brakowało doświadczenia. Alec zrzucił obowiązek szkolenia ich mnie oraz
moim najbliższym znajomym, stawiając na nasze przeżycia z pola walki.
Tej zimy pod moje skrzydła trafiło dziesięciu wampirów.
Siedziba dowódcy
znajdowała się na drugim końcu miasta, przez co droga tam zajęła mi
ponad godzinę. Oczywiście, korki o tej godzinie wcale mi nie pomogły.
Zaparkowałam na podjeździe do rezydencji i uradowana faktem, iż dotarłam
do Aleca przed zmierzchem, wyszłam z samochodu, zatrzaskując za sobą
drzwi. W momencie, kiedy mój nos znalazł się na otwartej przestrzeni, w
powietrzu wyczułam odór gnijącego ciała zmieszanym z metalicznym
zapachem krwi oraz smrodem, który po poprzednim lecie był dla mnie jak
afrodyzjak.Świadoma obecności wampira z klanu Missouli, odwróciłam się w
stronę pobliskiego lasu. Doskonale wiedziałam, któż się tam ukrywa,
ponieważ wyrobiłam sobie umiejętność poznawania każdego gada po zapachu.
Woń pochodząca od każdej istoty, była dla mnie czytelna niczym
karteczka z imieniem i nazwą klanu wypisane na czole. Stanęłam
wyprostowana i mruknęłam pod nosem, świadoma tego, że obcy mnie usłyszy.
-Wyłaź stamtąd, albo Cię wywlekę osobiście, Ian.
Ciemna postać wyłoniła
się zza drzew z szyderczym uśmiechem wykrzywiającym jego twarz.
Zdarłabym ten grymas na tyle sposobów,że ten młody wampir nie był sobie w
stanie tego wyobrazić. Stanął przy pobliskim murze i oparł się niedbale
o budowlę.
-Mnie również miło
Ciebie widzieć, Margaret. - cmoknął językiem.- Słyszałem, że stanowisz
czołową część ochrony tego parszywego kundla, władającego bandą
rozwydrzonych wampirów.
Prychnęła mi rzuciłam krótkie spojrzenie za jego plecy.
-Zamilcz, amatorze. -
żachnęłam się. - Nasi nowo narodzeni stoją swoimi umiejętnościami ponad
Tobą i Twoim zbyt wywyższonym ego.Czego tutaj szukasz?
Ian przestąpił z nogi
na nogę, wyraźnie rozdrażniony atakiem słownym. Wiedział doskonale, że
się nie mylę. Ten wampir został zrodzony ponad sto lat temu, lecz przez
te stulecie nie nabył umiejętności, aby stanąć do walki z największym
amatorem. Co prawda, był silny z czym musieli się liczyć wszyscy. Ale co
mu po tym, skoro nie potrafił wykorzystać swojej siły? Wskazał na mnie
palcem i warknął.
-Licz się ze słowami,
albo rozedrę Tobie gardło, jak Twojemu przyjacielowi. - splunął. - Nawet
nie wiesz, jaką miałem z tego satysfakcję.
Tak się bawić nie
będziemy. W przeciągu sekundy znalazłam się obok przybysza i
przycisnęłam go masą ciała do muru. Prawym ramieniem zablokowałam jemu
dopływ powietrza, co potwierdziły jego daremne próby złapania oddechu.
Wampira nie dało się tak zabić. Przecież jesteśmy nieśmiertelni. Ale
tortura z tego jest nie mała, o nie. Przysunęłam swoją twarz i wbiłam w
niego wzrok. Jego oczy z bielały ze strachu, a to tylko podsyciło moją
żądzę krwi.
-Uwierz mi, że nie taką
wielką satysfakcję, jak mi i moim towarzyszom rozniesienie sporej części
waszego klanu. - warknęłam.- Swoją drogą, nic mi nie wiadomo, żeby mój
dowódca nadał jakiekolwiek pozwolenie na postawienie Twojej
prześmierdłej stopy na naszym terytorium.
Uniosłam go lekko,
wpatrując się w oczy pełne przerażenia. Bardzo rzadki widok wśród
wampirów, to też poczułam podwójną satysfakcję. Doskonale wiedział czym
kończy się przekroczenie granicy bez wiedzy i zgody dowódcy panującego
tam klanu. Rękoma próbował rozluźnić uścisk. Widząc, że marnie to jemu
idzie, spojrzał mi głęboko w oczy.
-Puść mnie, Magie. - Jego głos stał się łagodny, pełen ciepła.- Postaw mnie na nogi i zapomnij o tym, co się tutaj stało.
Nie wierzę! On właśnie
próbował mnie zauroczyć! Cofnęłam się lekko i rzuciłam nim w mur,
wywalając w nim dziurę. Wampir przeleciał przez budowę i wylądował na
trawniku rezydencji Aleca. Próbował wstać, kiedy masą swojego ciała znów
go przyszpiliłam, tym razem do trawnika.
-Nie zapominaj się,
szczurze. - warknęłam. - Jestem od Ciebie starsza o prawie czterysta
lat. Twoje sztuczki nie podziałają. Do pięt mi nie dorastasz! Jeśli
powiesz mi po co tutaj jesteś, skrócę Twoje męczarnie i zabiję Cię od
ręki.
Ian odkaszlnął i
spojrzał mi za plecy. Rozluźniłam uścisk wystarczająco, aby mógł wydać z
siebie jakikolwiek dźwięk. Gwałtownie nabrał powietrza, a jego
purpurowa twarz zaczęła nabierać bladej barwy. Poczułam smród podobny do
tego, który otaczał mnie w obecności obcego wampira. Domyślałam się, że
sam nie odważyłby się tutaj przyjść, lecz jego prowokacja podziałała.
Odwrócił skutecznie moją uwagę, abym nie wyczuła jego klanu.
-Puść go, Murrey. - warknął ktoś za moimi plecami. - Żaden z was nie ma prawa go ruszyć.
Wydałam z siebie dziki pomruki. "Felix, Alec. Mam towarzystwo Abney'ów na dworze. Wschodnia część murów, pospieszcie się."Umiejętność
komunikowania się telepatycznie działała w dwie strony, przez co
towarzysze, którzy znajdowali się w rezydencji, pojawią się tutaj w
przeciągu kilku sekund. Stanęłam gwałtownie na nogi i otoczyłam
ramieniem głowę Iana. Wysunęłam kły na całą długość i spojrzałam na
obcych. Nie doceniłam ich, ponieważ przy murze stanęło siedmiu wampirów.
Rozpoznałam wśród nich prawą rękę ich dowódcy, więc spojrzałam jemu w
oczy.
-Jedynymi wampirami,
które nie mają tutaj żadnych praw jesteście wy. To nasze terytorium.
Czego tu szukacie? - warknęłam, czując zbliżające się wsparcie.
Henry zmierzył mnie
wzrokiem i zaczął zbliżać się do mnie bezszelestnie. Wyczuwając w
powietrzu nadchodzący rozlew krwi, wolną ręką wysunęłam zza pasa srebrny
sztylet, który był zabójczą bronią dla każdej rasy. Oblizał wargi i
wyszczerzył kły.
-Puść go. - warknął. - Nie myśl, że zapomniałem o Twoich poczynaniach.
Zaśmiałam się, w wyniku czego ciało Iana zesztywniało.
-Zaszłam wam za skórę,
co? Ale wiesz doskonale, że nie byłam sama. Zgadnij do kogo należy ta
posesja. - powiedziałam z szyderczym uśmiechem. - A za plecami czeka na
Ciebie gospodarz niezbyt szczęśliwy z powodu wtargnięcia na jego teren
W momencie, gdy zwrócił
się za plecy w stronę Aleca i Felixa, oni już otaczali pozostałych.
Korzystając z sytuacji, wgryzłam się wszyję Iana. Zaczęłam rozszarpywać
jego gardło, jednocześnie próbując wyssać tyle krwi, ile się da. Wampir
chciał się wydrzeć, lecz usłyszeliśmy tylko głuche bulgotanie.
Rozerwałam jemu struny głosowe, jednocześnie ręką odrywając głowę, która
zwisała na nielicznych tkankach. Kiedy ciało martwego Iana opadło na
ziemię, zauważyłam, że pozostali toczyli już walkę. Alec odbywał taniec
śmierci wśród trojga wampirów, a Felix dzielnie rozprawiał się z
czterema. Widziałam rany na jego ciele, więc bez wahania odrzuciłam na
bok znajdujące się przy nim krwiopijce. W głowie rozbrzmiał mi głos
dowódcy. "Nie zabijać Henry'ego. Chcę wiedzieć, co dodało im odwagi, aby przekroczyć granice mojego terytorium."
Bez zastanowienia dobyłam sztylet. Uniknęłam zbliżającego się ciosu i
wykorzystując nachylenie przeciwnika, wbiłam ostrze prosto w martwe
serce. Z chytrym uśmieszkiem dopadłam następnego, który chciał otoczyć
Felixa. Rzuciłam się jemu na plecy, rozszarpując kłami gardło. Wiedząc,
że pozostali opanowali sytuację, wyssałam z niego całą krew. Poczułam
jak przelewa się przeze mnie fala energii. Poczułam mrowienie na całym
ciele, aż przeszły mnie dreszcze. Uśmiechnęłam się i oblizując wargi
podeszłam do Aleca, trzymającego Henry'ego. Popchnął wampira w stronę
Felixa. Spojrzałam w stronę obcego i pomachałam ręką.
-Dzięki, Henry. - uśmiechnęłam się do niego. - Od dawna żywiłam się tylko zwierzyną.
-Margaret, zamilcz. - rozgrzmiał głos Aleca.
Skinęłam przywódcy
głową i założyłam ręce za plecy. Stałam i wpatrywałam się, jak Felix
trzyma go za ramiona, a Alec podkreślał kształt ciała Henry'ego
sztyletem, który posiadał każdy z "Grupy Śmierci". Tak, zgadza się. Nasz
dowódca klanu był członkiem ekipy, która siała spustoszenie przez
ostatni rok. Na twarzy jednego z Abney'ów mogłam odczytać determinację i
odwagę. Podziwiałam go, ponieważ szanse na to, że wyjdzie stąd żywy,
były równe zeru.
-Po co tutaj przyszliście? - zapytał łagodnie Alec.
-Nie Twój zasrany interes. - splunął naszemu dowódcy w twarz.
Alec roześmiał się na
głos, a w powietrzu zadrżała magia potężnego wampira. Oczy Henry'ego
zaszły czernią. Wiedziałam, co się święci. Próbował wedrzeć się do jego
wspomnień. Przez około dziesięć minut Alec wpatrywał się w puste oczy
Henry'ego, a Felix wykrzywiał się za każdym razem, gdy Abney szamotał
się opętany obecnością obcego wampira w głowie. Wreszcie dowódca
spojrzał na mnie i skinął głową na wampira z Missouli.
-Margaret, mogłabyś zapytać go, cóż takiego kombinuje wraz ze swym panem?
-Z przyjemnością, panie.
Ukłoniłam się i
parsknęłam śmiechem. Osobiście znajduję się w gronie osobników, którzy
nie muszą oddawać pokłonów. To strasznie irytowało Aleca, więc mina jego
zażenowania była dla mnie niczym wygrana w Lotto. Nie żebyśmy tego
potrzebowali, ponieważ nasz klan okropnie się wzbogacił przez ostatnie
stulecia. Podeszłam powoli do Henry'ego, spojrzałam jemu w oczy i
łagodnym, aksamitnym głosem zapytałam.
-Mój drogi Henry. -
powiedziałam łagodnie. - Mam bardzo, ale to bardzo istotne pytanie. Czy
to prawda, że.. - ukradkiem spojrzałam na towarzyszy i zwróciłam się
ponownie na Missouli ledwo opanowując rozbawienie. - ... pożądacie
wampirzyc z klanu Murrey?
-T..tak.. - wyjąkał Henry.
-Ale jaja. A co z waszymi? - zapytałam zaskoczona. - Co z wampirzycami z Abney?
-Większość ma partnerów, a pozostałe żywią się.. narkomanami.
-Oo.. - powiedziałam
zaskoczona i spojrzałam w górę na przyjaciela. - A wy mówicie, że to my
jesteśmy niezrównoważone i nie macie w czym wybierać.
Felix parsknął śmiechem, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech zadowolenia.
-Margaret, nie pora na wygłupy. - upomniał mnie rozbawiony Alec.
-Dobrze już, dobrze. - mruknęłam i spojrzałam w oczy Henry'ego. -Kto Cię przysłał?
Nastąpiła chwila
milczenia. Zwołałam do siebie więcej mocy i baczniej przyjrzałam się
jego czarnym oczom. Było od niego czuć smród potu. Walczył.
-Kto? - pośpieszyłam. - Kto chciał waszej śmierci?
-Nikt nie chciał naszej śmierci. - wyjąkał. - Oni.. Oni wierzyli, że.. że damy wam radę.
Alec stłumił chichot, a
ja uniosłam zdziwiona brew. Żaden mądry wampir nie posłałby Henry'ego i
jego bandy w ręce jakiegokolwiek dowódcy klanu. Oni zawsze mieli
ochronę oraz system najlepszych zabezpieczeń, jakie powstały.
-Nie byli wampirami, prawda? - zapytałam czule.
Henry skinął głową i wydał z siebie jęk. Przegrywał walkę, tracił zbyt dużo sił, aby przeciwstawić się mojemu zauroczeniu.
-A więc kto Ciebie przysłał, Henry z klanu Abney w Missouli?
-Wiedźmy.
Zesztywniałam. Wszelkie
wiedźmy i czarownice nigdy nie wróżyły nic dobrego. Jesteśmy waleczni,
tworzymy groźną rasę, lecz tamte kreatury potrafiły nas zniszczyć
jednym, cholernym zaklęciem. Spojrzałam na Aleca. Ciekawość pożerała go
całego. Nie mogłam teraz odpuścić. Całą swoją moc skupiłam na Henrym i
spojrzałam wprost w oczy.
-Kogo chciały dostać w swoje ręce? Dowódce klanu Murrey?
Pokręcił głową. Skoro nie Aleca to kogo, do jasnej cholery, mogliby chcieć?
-A więc kto był ich celem?
-Katherine. Partnerka Lucasa.
Zdusiłam w sobie jęk.
Lucas był wampirem, z którym przyjaźniłam się od dawna. Kate została
jego partnerką jakieś dwa lata temu. U nas jest tak, że więź może się
stworzyć między różnymi rasami, tak jak w tym wypadku. Katherine była
wilkołakiem, który był wstanie roznieść wszystko i wszystkich, gdy tylko
zagrażali jej życiu lub jej partnerowi. Polubiłam ją, a Alec otoczył ją
ochroną naszego klanu. Jeśli ktoś na nią czyhał, to sprawa dotyczyła
nas wszystkich. Zwłaszcza mnie, ponieważ uważałam ją za siostrę.
Poruszyłam się niespokojna. Musiałam szybko dokończyć to przesłuchanie,
ponieważ upływało ze mnie zbyt dużo mocy.
-Dlaczego? - cisza. - Zadałam Tobie pytanie, Henry z klanu Abney.
Nadal nic. Alec podszedł do mnie i uklęknął obok. Poczułam, że wspiera mnie swoją mocą.
-Odpowiedz jej. - powiedział czule dowódca. - Czego wiedźmy chcą od wilkołaczycy?
-Krwi. - jęknął.
Tyle mocy musiało go
rozsadzać z bólu. Wbrew pozorom, naprawdę nie chciałam rozlewu krwi
wśród moich pobratymców, a każde ich cierpienie przyprawiało mnie o
ukłucie w sercu. Nawet klanu Abney.
-Po co im krew Katherine? - zapytałam.
-Tylko ona może uzdrowić.. - przerwał.
Jego ciałem wstrząsnęły
spazmy, a z gardła wydobył się ryk. Podeszłam do niego i otuliłam swoją
mocą tak, aby złagodzić ból. Na twarzy odmalowała się ulga, więc
postanowiłam kontynuować.
-Kogo może uzdrowić?
-Margaret, używasz za dużo mocy. - szepnął Felix.
-Nie pouczaj mnie! - wrzasnęłam, przepełniona furią.
Fala wściekłości, która
ode mnie buchnęła, odrzuciła mojego przyjaciela na sporą odległość. Zły
znak, pomyślałam. Zaraz przestanę nad tym panować. Skupiłam się na
Henrym
-Kogo może uzdrowić krew
wilkołaczycy, Katherine, partnerki Lucasa z klanu Murray w Spokane? -
mój głos stawał się coraz ostrzejszy. -Odpowiedz mi!
-Ja.. - oczy Henry'ego zrobiły się białe.
Spanikowana podeszłam
do niego i złapałam za ubrania. Zaczęłam nim trząść, żeby się ocknął.
Miałam ochotę rzucić nim na mur, jeśli to miało przywrócić jemu
świadomość. Nic się nie wydarzyło, a ja zaczęłam zdawać sobie sprawę z
tego, co właśnie zaszło. Potrząsnęłam nim mocniej i spojrzałam w puste
oczy.
- Nie zrobisz tego, wampirze. - wychrypiałam.
Cała moc ze mnie
uleciała, w momencie, gdy wampir padł trupem. Spojrzałam na swoich
towarzyszy i zauważyłam na ich twarzy szok. Moja pewnie nie wyrażała nic
innego. Osunęłam się na kolana i spojrzałam ukradkiem na martwe ciało
leżące obok. Nie podejrzewałabym siebie o taką moc. Nigdy.
-Margaret, myślę, że powinnaś iść odpocząć. - powiedział niepewnym głosem Alec.
-Chyba tak. - mruknęłam. Spojrzałam na Felix'a i wykrzywiłam twarz w grymas. - Przepraszam Cię, przyjacielu.
-Co to, u licha, było? - spytał zdezorientowany.
Spojrzałam pytająco na Aleca. Jeśli ktokolwiek zna na to pytanie odpowiedź, to jest to właśnie ta osoba. "To nie jest rozmowa, którą możemy odbyć przy świadkach", powiedział w myślach. Zrozumiałam, że w tym momencie wiadomość została przekazana tylko mi. "Przyślę
tutaj ochronę do zabezpieczenia dziury w murze i przyjdę do Ciebie,
Margaret. Tymczasem idź do mojego biura. Powinnaś wypić nieco krwi, bo
jesteś osłabiona." Spojrzałam na niego i blado się uśmiechnęłam. "Proponujesz mi własny barek, Alecu? Twoja duma i pozycja pierwszy raz uległa, żeby wspomóc biedną wampirzycę?". Alec roześmiał się i pokręcił głową.
-Nie znowu taką biedną, Magie - zachichotał. - A teraz idź, musisz odzyskać siły przed zmierzchem.
Bez zastanowienia
wstałam i ruszyłam w stronę rezydencji. Zawsze uwielbiałam to miejsce.
Willa była otoczona ogrodem, w którym znajdowały się wszystkie rodzaje
kwiatów, zaczynając na różach i kończąc na hibiskusach. Na samym środku
placu stała fontanna w kształcie nagiej kobiety. Któż inny by na to
wpadł, jeśli nie Alec? Przed wejściem do budynku stały zaparkowane
czarne samochody. Domyśliłam się, że musiały się tutaj zjechać wampiry
liczące się w hierarchii naszego klanu. Nie miałam ochoty natknąć się na
któregokolwiek z nich, więc jednym zgrabnym ruchem wskoczyłam na górę,
lądując na balkonie Aleca. Co prawda była to jego prywatna część
budowli, lecz nie interesowało mnie to zbyt bardzo. Drzwi na balkon były
otwarte, więc weszłam do środka. Zamurowało mnie, gdy okazało się, że
nie jestem tutaj sama.
-O, przepraszam. -
wymruczałam, odwracając wzrok od nagiej kobiety, leżącej na wielkim
łożu. - Nie spodziewałam się tutaj kolejnej zdobyczy mojego
nieprzewidywalnego przywódcy. - wzięłam głęboki wdech i skrzywiłam się. -
Cuchniesz krwią
Wiedziałam, że część z
wampirów nas usłyszy, więc ostatnie zdanie wypowiedziałam nieco ciszej.
Kobieta uśmiechnęła się i zbladła z chwilą, gdy uniosła na mnie wzrok.
-Ty też krwawisz.
-Hmm? - spojrzałam w dół. - Ach, to. Nie, to nie moja krew.
Drobna blondynka
zzieleniała na twarzy. Jak ja mogłam nie dostrzec tego wcześniej?
Kobieta była człowiekiem, a na jej szyi widniały ślady po ugryzieniach.
No pięknie, nasz dowódca zaczął zadawać się z dziwkami sprzedającymi
krew. Odwróciłam się od niej z niesmakiem i ruszyłam w stronę drzwi
prowadzących na korytarz.
-Przepraszam? - zagadnęła kobieta. Odwróciłam się powoli w jej stronę. - Czy Alecowi coś się stało?
Parsknęła mi natychmiast znalazłam się przy jej uchu.
-Lepiej martw się o
siebie, idiotko. - warknęłam. - Dom się roi od wampirów, a Ty jesteś
tutaj przekąską. Alec jest teraz zajęty i nie da rady przybiec swojej
zabawce na ratunek.
Kobieta zadrżała i
machinalnie zasłoniła dłońmi swoją szyję. Wykrzywiłam twarz z niesmaku,
odwróciłam się od niej i przeszłam przez pokój.
-Nie żywię się ludźmi, dziewczynko. - prychnęłam. - Jestem na..diecie.
Roześmiałam się i
wyszłam z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Chciałam być sama,
zamknięta w odosobnieniu, więc nie więcej niż pięć sekund potem,
znalazłam się w gabinecie Aleca. Ze schowka wyciągnęłam torebkę krwi i
położyłam ją na biurku. Przeskanowałam pomieszczenie w poszukiwaniu
barku, czy kredensu. Nie uwierzę, jeśli ktokolwiek powiedziałby mi, że
nasz dowódca nie trzyma u siebie dobrej whisky. Powolnym ruchem
podeszłam do kominka. Wyczułam stęchliznę, co oznaczało, że gdzieś w
pobliżu jest dodatkowe pomieszczenie. Postukałam wokół kominka, lecz nic
się nie stało. Gdzie ten mol książkowy może to chować? Chwila, chwila!
Mol książkowy.. Bingo! Podeszłam do regału z książkami. Zastukałam w
tylną ściankę i roześmiałam się, gdy usłyszałam znajdującą się tam
głuchą przestrzeń. "Jakaś wskazówka, co do Twojego hokus-pokus przy barku?", zapytałam w myślach. Usłyszałam tylko podirytowane westchnięcie i Alec automatycznie odpowiedział. "Książka o Draculi, niewdzięcznico." Prychnęłam i zbadałam wzrokiem półkę. Banalne. Aczkolwiek ja na to nie wpadłam.
-Oho, tu jesteś. - mruknęłam. - Pokaż, co ten dupek tam trzyma.
Pociągnęłam za książkę.
Regał rozsunął się, a za nim rozprzestrzeniał się długi pokój, który
był poobwieszany w półki z najróżniejszymi alkoholami pochodzącymi z
całego świata. Wzięłam pierwszą lepszą butelkę i wyszłam z tajemniczej
skrytki. "Jak to zamknąć?" . Przez chwilę nic nie usłyszałam,
więc nie czekając na odpowiedź podeszłam do stolika i chwyciłam za
szklankę. Połowę wypełniłam krwią z torebki, a pozostałą część whisky.
Ściągnęłam z nóg szpilki i rozłożyłam się na kanapie, opierając stopy o
oparcie. To się nazywa luksus. Zaśmiałam się w duchu i czekałam na
przyjście dowódcy klanu,aby poznać powód mojej obecności tutaj.
Nie wiem ile minęło
czasu, lecz kiedy Alec wszedł do pomieszczenia, moje ciało było cało
obolałe. Dopiero teraz poczułam, jak bardzo byłam zmęczona. Dowódca
klanu usiadł na fotelu, znajdującym się naprzeciw kanapy i nalał sobie
krwi do szklanki. Przyglądałam się z zaciekawieniem na jego krótkie,
czarne włosy. Gdy nie panowały nad nim żadne emocje, twarz Aleca miała
łagodne rysy, tak bardzo nietypowe dla większości wampirów. Oczy miał
niebieskie, kolorem zbliżone do głębi oceanu. Wzrostu miał może około
stu dziewięćdziesięciu centymetrów. Sylwetka mężczyzny była cała
umięśniona, lecz to akurat było wynikiem krwi wampira. Jeśli żyliśmy
długo, to nasze ciało zdążyło się odpowiednio dostosować do naszego
trybu egzystencji. Jak można się domyśleć, dzięki bieganiu, ciągłą walką
oraz przerażającą siłą fizyczną, nie było możliwością spotkać wampira o
chuderlawej posturze. A otyłe wampiry? Takie kreatury nie istnieją.
Wszystkie były atrakcyjne, bez wyjątków. Nasze ciała ludzie i inne
istoty nazywają pięknem sztuki. Nieskazitelne, wspaniałe, zabierające
dech w piersi.
W pokoju można było
wyczuć napięcie, więc usiadłam prosto i odstawiłam swoją pustą szklankę.
Spojrzałam na Aleca i poczekałam cierpliwie, aż skończy uzupełniać
zapas krwi. Oparł stopy o stolik i roześmiał się, gdy wykrzywiłam się na
widok jego bezwstydności i bezczelności, których nie zwykł ukrywać.
-Margaret. - powiedział,
kręcąc głową. - Śmiercionośna w walce, zdolna zabić swoją mocą jednego z
dominujących wampirów i to bez większego wysiłku, a jesteś zniesmaczona
moim zachowaniem? Ahh, no i widokiem mojej nowej.. hmm.. Towarzyszki? -
podrapał się po brodzie w zamyśleniu. - Tak, to chyba byłoby trafne
określenie.
Skąd u niego wzięty
temat, za przeproszeniem, z dupy? Przed chwilą śmiał się z mojej reakcji
na jego brak manier, a teraz wyskakuje mi z jego znajomą. Poza tym,
zapomniał dlaczego chciałam z nim porozmawiać? Zdezorientowana sięgnęłam
po swoje szpilki i zaczęłam je powoli ubierać. Kątem oka spojrzałam na
niego.
-Jeśli mówimy o mojej zdolności..
Ubrałam lewą stopę i zaczęłam zapinać pasek na jednym z pantofli.
-.. Może zechcesz mi wytłumaczyć, co się właściwie tam stało?
Usłyszałam, jak wziął
głęboki wdech. Założyłam szybko drugiego buta i wyprostowałam się w
siedzeniu. Wbiłam w niego swój wzrok i nie zamierzałam go spuścić,
dopóki nie poznam odpowiedzi. Nie chciałam okazać dowódcy klanu, jak
bardzo ta sytuacja mnie przeraziła. To nie bywało w moim repertuarze
zbyt częste. Właściwie było nieobecne od czasu, kiedy nauczyłam się
panować nad swoimi emocjami oraz żyć jako wampir.
-Więc? - ponagliłam.
-Nie zaprzeczysz mi, że
Twoje umiejętności wzrosły ostatnio na niesamowicie wysoki poziom,
prawda? - uważnie mi się przyglądał. Powoli skinęłam głową. - Świetnie.
Ale jest rzecz, o której powinnaś wiedzieć.
Z nerwów położyłam
prawą nogę na lewą i oparłam się plecami o oparcie kanapy. Zachowaj
spokój i nie panikuj, napominałam się w myślach, nie okazuj swoich
zmartwień.
-Co jest grane, Alec? - mruknęłam.
-Jak widzisz, Klan z Missouli nawiązał współpracę z wiedźmami.
Syknęłam podirytowana
ich zachowaniem. Przez lata toczyliśmy wspólną bitwę, byle tylko odsunąć
je jak najdalej od zbliżania się do naszej rasy. Jeśli Alec mi
sugeruje, że zawarli sojusz, to nie ręczę za siebie. Zacisnęłam szczęki i
spojrzałam na niego wilkiem.
-Czy możesz, do cholery jasnej, przejść do rzeczy? - warknęłam.
-Spokojnie, moja droga. -
uniósł dłoń, w geście uspokojenia. -Już mówię, o co chodzi. Mianowicie,
śmiem przypuszczać, że Abney'owie zaoferowali wiedźmom coś, czego wręcz
pragnęły. -skrzywił się. - Mogła to być obietnica dostania Katherine w
swoje ręce.
Warknęłam na myśl o tym, że wampiry z Missouli przyszły tutaj po moją przyjaciółkę.
-Ale co John i pozostali mogliby z tego mieć? - parsknęłam.
-No właśnie, tutaj
pojawia się pytanie. - uśmiechnął się. -Opróżniłaś jednego z Abney'ów do
suchej żyły, prawda? -Skinęłam głową, nie kryjąc przy tym satysfakcji. -
No więc właśnie. Wyczułaś w krwi coś specjalnego? Coś, co różniło się
od innych?
Zmarszczyłam brwi.
Faktycznie, kiedy piłam krew wampira poczułam coś elektryzującego,
przyprawiającego mnie o ciary na plecach. Przypomniałam sobie nagłą
energię, która zawładnęła moim ciałem. Owszem, ten napój różnił się od
innych. Odłączając się od moich myśli, spojrzałam na przywódcę. Nie
wiem, co Alec wyczytał z mojej twarzy, ale wykrzywił ją i stanął na
nogi.
-A więc tak! - ryknął.
Rozwścieczony cisnął
szklanką o ścianę. Nasz dowódca był wzorem spokoju. Rzadko zdarzało mu
się, aby chociaż trochę podnieść na kogoś głos. Taki pokaz wściekłości
nie wróżył nic dobrego.
-Wiesz co to było, zgadza się? - zacisnęłam pięści. - Nic, co by mi się spodobało?
Byłam zaskoczona
spokojem, który zabrzmiał w własnym głosie. Alec spojrzał na moją twarz,
a powietrze naelektryzowało się. No pięknie. Musi się uspokoić, albo
nagły przypływ gniewu oraz jego mocy sprawi, że zleci się tutaj cała
banda, znajdująca się w rezydencji.
-Nic oprócz tego, że w Twoich żyłach prawdopodobnie płynie magia wiedźm.
Znieruchomiałam.
Wiedźmy nigdy nie oferowały takich układów, zwłaszcza z wampirami. To
oznacza, że faktycznie musiało być coś poważnego na rzeczy. A to nigdy
nie kończyło się zbyt dobrze. Wściekła wstałam na nogi. Poczułam, że
znieruchomiałe mięśnie dają mi osobie znać. Nie byłam jednak w stanie
pominąć faktu, że osoba posiadająca w sobie magię wiedź, była im
podwładna. Miałam ochotę posłać do piekła tą sukę, która zawarła pakt z
Missouli. Podeszłam do okna i spojrzałam na pobliski las.
-Czy więź między mną, a nimi istnieje?
Chciałam usiąść i
płakać. Fakt, że nie pożywiałam się ludźmi, miał swój skutek taki, że
odczuwałam każde emocje podobnie do człowieka. Płacz, żal, smutek, ból i
cierpienie nigdy nie byłymi pojęciem obcym. Oparłam się o ścianę i
uderzyłam pięścią w twardą powierzchnię. Alec momentalnie stanął
naprzeciw mnie i łapiąc mnie za ramiona, spojrzał prosto w oczy.
-Nie stresuj się, Margaret.
Powiedział to tak spokojnym głosem, że wściekłość uderzyła we mnie jeszcze bardziej.
-Niby jak? - warknęłam
jemu w twarz. - Sam dobrze wiesz, że przez to będę na każde zawołanie
tych szmat! Jeśli dowiedzą się, że wyssałam krew z jednego z nich..
Przeszły mnie dreszcze na świadomość tego, co wtedy mogłoby się wydarzyć.
-Nie pozwolę im Ciebie
usidlić, Magie - powiedział łagodnym głosem. - Jesteś jedną z
najbardziej liczących się wampirzyc w moim klanie. Jeżeli ktokolwiek się
do Ciebie zbliży, wtedy będzie miał na karku Murrey'ów z wściekłym
dowódcą na czele.
Nerwowo zaśmiałam się i odwróciłam wzrok od oczu Aleca. Dopiero teraz zrozumiałam, że używał na mnie kompulsji.
-Przestań. -
Powiedziałam stanowczym głosem. - Sam dobrze wiesz, że jeśli ona teraz
zechce, bym do niej przyszła, będę zobowiązana to zrobić.
-Chyba, że zginie, nim zorientuje się o waszym powiązaniu.
Rzuciłam na niego
gniewne spojrzenie. Ale to, co zauważyłam na jego twarzy nie wróżyło nic
dobrego. Był zdeterminowany, by to zrobić i to w tym wszystkim było
najgorsze. Wyrwałam się spod jego wzroku i skierowałam do drzwi.
-Do jasnej cholery, nie
narażę dobra naszego klanu na pastwę losu. Wiesz dobrze, że to oznacza
otwarte wstąpienie na teren Missouli. -warknęłam. - Zamierzasz im
wypowiedzieć wojnę? - Milczał. - Czy Ty oszalałeś, Alec?!
-Nie oszalałem. I proszę Cię, przestań się spierać, zanim doprowadzisz mnie do ostateczności! Nie pozwolę im Ciebie skrzywdzić!
W jego głosie była
czysta wściekłość. Wydarł się, a w powietrzu wyczułam taką potężną moc,
że wcale nie zdziwiła mnie banda wampirów przy drzwiach, która wpadła od
razu. Pięknie. Nie mogę podważyć jego autorytetu pośród członków klanu.
-Nie sądzę, żeby
poświęcenie dobra naszych braci było konieczne,panie. - skłoniłam się,
przepełniona furią. - Jedna wampirzyca w porównaniu do tysięcy naszych
Murrey'ów jest niczym.
-O czym Ty mówisz? - rozbrzmiał znajomy głos.
Z tłumu wyszedł Lucas,
który musiał przybyć przed chwilą. W każdym razie po akcji z Abney'ami.
Nie musiałam na niego spoglądać, aby poczuć jego zażenowanie i
zaskoczenie. Rzuciłam gniewne spojrzenie w stronę Aleca. Ten uśmiechnął
się szyderczo i prostując się spojrzał na pozostałych.
-Panna Margaret znalazła
się w niebezpieczeństwie. - odchrząknął.- Jej życie jest zagrożone z
rąk wiedźm, które najprawdopodobniej zawarły pakt z klanem Abney,
przebywający na terytorium Missouli.
W pomieszczeniu rozległ
się pomruk dyskusji. Mogłam dosłyszeć, że część z nich jest gotowa
rozpętać wojnę. Lucas ponownie zabrał głos.
-To jest oczywiste, że staniemy do walki, panie. - skłonił się do Aleca
Prychnęłam i odwróciłam
się w stronę tłumu. Mogłam domyśleć się, co wyczytali na mojej twarzy,
ponieważ wszyscy cofnęli się o parę kroków.
-Czy Ty wiesz, kogo one chcą dostać w swoje ręce, Lucas? -warknęłam. - Wiesz, co się tutaj wydarzyło dzisiejszego dnia?
-To nieistotne. - przerwał mi Alec.
Poczułam, jak przywódca
ogarnia mój umysł kompulsją. Był tak potężny, że nie potrzebował
kontaktu wzrokowego, aby nakazać mi zrobić coś, czego wcale nie
chciałam. Całą swoją moc skupiłam na tym, aby postawić barierę między
nami. Stłumiona atmosfera w pokoju stała się jeszcze bardziej nie do
zniesienia z powodu takiego pokazu magii. Wiedząc, że jeszcze nie
wydobrzałam i szybko stracę siły, skupiłam się na Lucasie.
-Przyszły do nas wampiry z Abney. - warknęłam. - Miały w sobie magię wiedźm, aby zdołać dostać to, po co przyszły.
Wrzasnęłam z bólu, który wybuchnął w mojej głowie. Ostatkiem sił spojrzałam w oczy Lucasowi.
-Wiedźmy zawarły pakt z Missouli tylko po ty, aby pomogli im dostać Katherine.
Ból stał się jeszcze
silniejszy i osunęłam się na podłogę. Nie zdążyłam upaść, ponieważ
poczułam, jak silne ramiona podnoszą mnie na ręce. Otworzyłam oczy i
zauważyłam zatroskaną minę Felix'a. W chwilę po tym ktoś podał mi dwie
torebki z krwią. Chwyciłam jedną i zaczęłam wysysać ją dużymi łykami.
Rzuciłam Alecowi wzrok pełen pogardy. Lucas spojrzał na mnie z
zatroskaną miną. Pokręciłam lekko głową na znak, że nic mi nie będzie,
na co przyjaciel zwrócił się do naszego dowódcy.
-Po co im Katherine? - zapytał.
Pominie widziałam, że ledwo nad sobą panuje. Wcale mu się nie dziwiłam, bo miotały mną dokładnie takie same emocje.
-Margaret udało się wyciągnąć z Henry'ego tylko tyle, że jej krew jest potrzebna do czyjegoś uzdrowienia.
-I co zamierzasz z tym zrobić? - warknął. - To jest moja partnerka, Alec. Nie pozwolę jej skrzywdzić. Nigdy.
-Nie możemy pozwolić na
to, aby jeden z naszych najlepszych wojowników i najbardziej zasłużonych
wampirów, był pod władaniem wiedźmy. - spojrzał na mnie. - Margaret nie
jest tego świadoma, lecz ta osoba musi być bardzo potężna, bo John
nigdy nie zaryzykowałby dobra klanu dla wspomagania jakiejkolwiek, nic
nieznaczącej istoty władającej mocą. Jeśli my wkroczymy na teren
Abney'ów, wtedy na nasze terytorium nie prześlizgnie się żaden z nich,
co za tym idzie, Kate będzie bezpieczna.
-Chyba, że mają więcej
sojuszy. - szepnęłam. Znów obudziła się we mnie furia. Zwróciłam się do
Aleca nieco głośniej. -Katherine będzie chciała nam pomóc w walce, jeśli
dowie się, że z jej powodu odważyli się wstąpić na nasz teren, a ja
trafiłam pod kontrolę wiedźm. Nawet najlepszy wojownik nie jest wart
poświęcenia całego klanu wraz z ich partnerkami. - warknęłam. -Zajmijmy
się lepiej zapewnieniem bezpieczeństwa Kate. Ja sobie poradzę.
-Dlatego nasza piękna
wilkołaczyca o niczym się nie dowie. - urwał stanowczo. - Jesteś
waleczna, lecz zapewniam Cię, że nawet Ty nie jesteś w stanie postawić
temu zadaniu czoła, Margaret.
Alec nie ustępował. Podirytowana stanęłam na nogi i chwiejnie zaczęłam się przedostawać przez tłum.
-Daj Ty mi już lepiej święty spokój. - burknęłam. - Nie poświęcę swoich znajomych.
Bez żadnego słowa
skierowałam się do sypialni dla gości. Weszłam do pierwszej lepszej i
zamknęłam za sobą drzwi. Położyłam się na łóżku i powiedziałam w głowie
Lucasa i Felixa. "Nie pozwólcie mu zrobić tej głupoty. Dam sobie radę z wiedźmami. Już nawet wiem, co zrobię." Nastąpiła chwila ciszy, po czym odezwał się do mnie Robbie, mój przyjaciel z Grupy Śmierci. "Co zamierzasz, Meg?"
Wcześniej nie zorientowałam się, że z powodu braku sił nie zapanowałam
nad tym i prawdopodobnie usłyszał mnie cały budynek. Westchnęłam i z
trudem przekazałam informację."Wystąpię z klanu i rozwiąże ten problem na własną rękę."
Nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź, ostatkami sił postawiłam barierę
w mojej głowie, żeby nikt nie mógł się do niej dostać. Ułożyłam się
wygodnie i zasnęłam.
